سنگ بزرگ علامت‌نزدن است؛ از لفاظی تا واقعیت میدانی

محمدامین میربلوچزهی تحلیلگر و خبرنگار در یادداشتی به تفتان ما،نوشت: هرجا ادعاها بزرگ‌تر از عمل باشد، نتیجه چیزی نیست جز هیاهویی برای هیچ.  این روزها، جهان سیاست به‌ویژه در عرصه بین‌الملل، صحنه تکرار همین حکایت قدیمی است. نمونه بارز آن، چهره‌هایی چون دونالد ترامپ و هم‌قطارانش هستند که با سخنان پرطمطراق و تهدیدهای پرحجم، تلاش می‌کنند هیبت پوشالی خود را به ملت‌ها تحمیل کنند. 
 آن‌ها گمان می‌کنند با جنگ روانی، تحریم، عملیات رسانه‌ای و لفاظی‌های دیپلماتیک، می‌توانند ملت‌هایی با پیشینه تمدنی چون ایران را به‌زانو درآورند. اما واقعیت صحنه چیز دیگری است: ملت ایران، نه در شعار، بلکه در میدان واقعی مقاومت، ایستادگی و هوشمندی خود را بارها به نمایش گذاشته است.

 کودکی‌ام را به یاد می‌آورم؛ در همان کوچه‌پس‌کوچه‌های ساده، می‌دیدم که چگونه کسانی بااندام بزرگ‌تر، زبان تندتر و تهدیدهای پر سروصدا، تلاش می‌کردند ترس را در دل ما، بچه‌های کوچک‌تر بیندازند. 

 اما این ما بودیم که بادل‌قرص و عزمِ راسخ، در برابر زور و پرخاش ایستادیم و پیروز شدیم. 

 امروز این تصویر، به طرزی روشن در مقیاس ملی قابل‌تطبیق است: ایران، کشوری که دشمنان می‌خواهند آن را منزوی، ضعیف یا وادار به تسلیم نشان دهند، در واقع یکی از باثبات‌ترین و مقتدرترین کشورهای منطقه است.
 در چنین فضایی، سیاست‌مدارانی که در داخل آمریکا یا اروپا از یک سو زبان به تهدید می‌گشایند و از سوی دیگر ژست‌های صلح و مذاکره می‌گیرند، تنها در پی بزک‌کردن چهره شکست‌خورده خود هستند. 
 آن‌ها می‌دانند که پروژه‌های فشار حداکثری، خروج از توافق‌ها و اقدامات یک‌جانبه‌گرایانه‌شان نه‌تنها نتیجه نداشته؛ بلکه باعث بی‌اعتمادی عمیق ملت‌ها و حتی هم‌پیمانانشان شده است. بزک، پوشاندن زخم با رنگ است؛ اما زخم التیام نمی‌یابد، و در اولین فرصت دوباره سر باز می‌کند. 

 این همان تصویری است که امروز در رفتار دولت‌های غربی دیده می‌شود: یک چهره خندان برای رسانه‌ها، و چهره‌ای سردرگم در اتاق‌های فکر.
 در مقابل این سیاست متزلزل، سه‌گانهٔ عزت، حکمت و مصلحت که از سوی رهبر معظم انقلاب اسلامی به‌عنوان قطب‌نمای سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران معرفی شده، چارچوبی روشن و پایدار است:  عزت یعنی ما هرگز نباید و نخواهیم پذیرفت که ملتمان تحقیر شود؛ ایران، ملتی بافرهنگ، باریشه، و با تاریخ است. 

 قدرت ما در همین عزت‌نفس ملی نهفته است؛ چیزی که نه با تحریم، نه با تهدید و نه با تطمیع از بین نمی‌رود.
 حکمت یعنی تدبیر و عقلانیت در تصمیم‌گیری. ما نه اهل ماجراجویی هستیم و نه ماجراجویی دیگران را بی‌پاسخ می‌گذاریم. 
 دستگاه دیپلماسی و امنیتی کشور بارها نشان داده‌اند که با خونسردی و آینده‌نگری، بهترین واکنش را در حساس‌ترین لحظات نشان می‌دهند.
 مصلحت یعنی درک شرایط، اولویت‌ها و منافع واقعی ملت؛ نه احساساتی تصمیم‌گرفتن و نه منفعل بودن. 
 بلکه یافتن راهی که در نهایت منافع ملی را تضمین کند، حتی اگر لازم باشد به‌ظاهر امتیاز بدهیم، اما در باطن ابتکار عمل را در دست بگیریم.
 
نمونه بارز این سه‌گانه، عملیات موفق اطلاعاتی اخیر است که هم از عزت کشور حراست کرد، هم از حکمت بالای نهادهای امنیتی حکایت داشت، و هم در راستای مصلحت عمومی کشور انجام شد. 
 این عملیات نه در بوق رسانه‌های غربی دمیده شدند و نه نیاز به جاروجنجال تبلیغاتی داشتند، اما در دل خود پیامی روشن به دشمنان داشتند: «ما را به سکوت و نرم‌خویی‌مان نیازمایید؛ در میدان، ما اهل عملیم، نه لفاظی.» 
 جهان امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند سیاست صادقانه است؛ و ملت‌ها خوب می‌فهمند که چه کسی راست می‌گوید و چه کسی فقط بازیگر صحنه است. 
 در چنین شرایطی، تهدیدات کسانی چون ترامپ و هم‌پیمانانش چیزی نیست جز سنگ‌های بزرگی که هرگز به هدف نمی‌خورند.
 در نهایت، باید گفت: سنگ بزرگ، وقتی مکرر به هدف نخورد، نه‌تنها علامت‌نزدن، بلکه نشانه بی‌عرضگی است.
 
 انتهای خبر/

سه شنبه ۲۰ خرداد ۱۴۰۴ ساعت ۰۷:۳۲