به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «
تفتان ما»، سیستان، این دشت تاریخی و مرزی ایران، این روزها زیر فشار بحرانهایی کمرشکن، روزهای سختی را پشت سر میگذارد؛ طوفانهای سهمگین شن، خشکسالیهای پیدرپی، فرونشست زمین، مهاجرت روستاییان، فرسودگی زیرساختها و حالا بحران آب در دل روستاهایی که درست در جوار منابع آبی قرار دارند.
انبار غلهای که به کانون بحران تبدیل شد
منطقهای که روزگاری بهعنوان انبار غله ایران شناخته میشد، اکنون درگیر یک فاجعه خاموش اما عمیق است؛ فاجعهای که جان، سلامت و معیشت هزاران خانواده را نشانه رفته و امنیت انسانی را بهصورت مستقیم تهدید میکند.
طوفانهای گردوخاک در ماههای اخیر بار دیگر چهره هولناک خود را به ساکنان شمال استان نشان دادهاند. آسمان تیره، دید افقی صفر، نفسهای تنگ، و خاکی که از در و دیوار بالا میرود، حال و روز این منطقه را به صحنهای از یک بحران زیستمحیطی تمامعیار تبدیل کرده است.
هامون خشک، منشأ ریزگردهای خفهکننده
همزمان، خشکی تالاب هامون که سالهاست تنها نامی از آن باقیمانده، به کانون تولید ریزگرد تبدیل شده و بار مضاعفی بر دوش مردم گذاشته است. اما در میان همه این تهدیدها، حالا آژیر خطر دیگری به صدا درآمده: تنش آبی در روستاهای چسبیده به چاه نیمهها!
خبر تأییدشده از سوی پروفسور فرهاد شهرکی، نماینده مردم سیستان در مجلس، حکایت از آن دارد که ۸۲۲ خانوار ساکن در ۱۹ روستای شهرستان هیرمند با کمآبی شدید دستوپنجه نرم میکنند؛ درحالیکه همین روستاها تنها چند کیلومتر با مخازن آبی چاه نیمه فاصله دارند.
بیتدبیری مزمن؛ بحران زیر سایه سکوت
او با انتقاد شدید از تعلل در بازسازی شبکه آبرسانی، این بحران را «بیتدبیری مزمن» در مدیریت زیرساختها توصیف کرده و هشدار داده است که این وضعیت غیرقابلقبول، تهدیدی جدی برای آینده منطقه است.
در چنین شرایطی، افکار عمومی بیش از هر زمان دیگری خواهان پاسخگویی، شفافسازی و اقدام عملی از سوی مسئولان هستند؛ چراکه نمیتوان چشم بر واقعیتی بست که زندگی هزاران نفر را به مخاطره انداخته است. حالا همه نگاهها به مجلس، دولت و نهادهای مسئول دوخته شده تا ببینند آیا صدای سیستان شنیده میشود یا قرار است این بحران نیز در انبوهی از وعدهها دفن شود.
انتهای خبر/
سه شنبه ۶ خرداد ۱۴۰۴ ساعت ۱۷:۲۸