تفتان ما - بیا با هم مرثیه هسته ای بخوانیم

چقدر سخت است کسب دستاوردهای علمی و چقدر راحت است از دست دادن و هدر دادن آن.

به گزارش سرویس وبلاگستان تفتان ما، وبلاگ افاضات عقل کل نوشته: چند سالی است دیگر ، روز ملی فناوری هسته ای رنگ و بویی از جشن ندارد و رنگ غم به خود گرفته است، بالاخص امسال که باید به جای جشن، مرثیه بخوانیم.

مرثیه هزاران سانتریفیوژی که از کار انداختند و برای اینکه ملت را راضی کنند دلیل تراشی کردند و گفتند « این سانتریفیوژها از نوع نسل اول بود و باید از رده خارج می شد!» و اصلا به روی مبارکشان نیاوردند که اگر این سانتریفیوژ ها ارزش چندانی نداشت پس چرا دشمن برای از کارانداختن آنها، ویروس «استاکس نت» را طراحی کرد. ویروسی که شبیه بمب عمل می کرد و اگر توسط نخبگان ایرانی شناسایی نشده بود صدمات مالی و جانی فراوانی به تاسیسات و نخبگان هسته ای ایران وارد می نمود.

امسال باید مرثیه بخوانیم، مرثیه چند تن اورانیومی که از خاک ایران خارج کردند و سپس برای اینکه دل ملت را خوش کنند گفتند «اصلا باورمان نمی شد بتوانیم در ازای 11 تن اورانیوم غنی شده، 200 تن اورانیوم طبیعی بگیریم!»

آیا این آقایان واقعا ملت را ابله فرض کرده اند و گمان می کنند ملت ، فرق بین اورانیوم غنی شده و اورانیوم طبیعی را نمی دانند؟ آیا فکر می کنند کسی جز آنها از علم هسته ای سر در نمی آورد؟ براساس کدام منطق، مبادله اورانیوم غنی شده ای که نخبگان هسته ای ایران برای تولید آن حدود ده سال زحمت کشیده اند با کیک زرد یا همان خاک معدنی اورانیوم ، شادی آفرین است؟!!!

امسال باید مرثیه بخوانیم، مرثیه راکتور اراک و سیمانی که قبل از اینکه قلب راکتور اراک را نشانه رود غرور و عزت ایرانیان را نشانه گرفت.
مرثیه معدن ساغند که معلوم نیست چه بر سرش می آورند.

مرثیه درز اطلاعات هسته ای ایران که چشمان اسرائیل را روشن می نماید.
مرثیه جوانانی که در اثر سهل انگاری و خوش خیالی دولتمردان ،در لیست جوخه های ترور موساد و سیا قرار می گیرند.

و آقایان همچنان به خوش خیالی خود ادامه می دهند و با خوشحالی می گویند: «مدیرکل آژانس گفته است اقدامات شفافیت ساز ایران ، فراتر از توافقاتی بوده که این کشور با آژانس انرژی اتمی داشته است!»
کدام عقل سلیمی می پذیرد ما فراتر از تعهداتمان عمل کنیم و آنان به تعهداتشان عمل نکنند و باز هم لبخند بزنیم! کاش خداوند به برخی سیاستمداران ما عقل عنایت می فرمود.

اگر انتظار دارید زمانی فرا برسد که روحانی از نقض برجام سخن بگوید و به اشتباهاتش پی ببرد انتظار بیهوده ای است. روحانی همان کسی است که بعد از دو سال تعلیق کردن فعالیت های هسته ای ایران ، در چشم هفتاد میلیون نفر زل زد و گفت : «ما تعلیق نکردیم ما تکمیل کردیم! اینکه بگویید تعلیق کردیم حرف بیسوادهاست!»

آژانس انرژی هسته ای می گفت ایران فعالیت هایش را تعلیق کرده است، رهبر معظم انقلاب می فرمودند دو سال فعالیت های هسته ای ایران تعلیق شده است، تمام کارشناسان متفق القول بودند به اینکه ایران برای اعتمادسازی با غرب ، دو سال فعالیت های هسته ای خود را تعلیق کرده است اما روحانی می گفت « ما تعلیق نکردیم این حرف مال بیسوادهاست!»

کسی که اشتباهات گذشته اش را نمی پذیرد انتظار دارید اشتباهات امروزش را بپذیرد؟!

آیا روحانی در آن زمان حاضر شد اشتباهش را بپذیرد و تعلیق را بشکند؟ مسلما نه!
اگر رهبر معظم انقلاب وارد صحنه نمی شدند و دستور به رفع تعلیق نمی دادند و اگر مردم با رای خود ، تیم روحانی را بازنشسته نمی کردند روحانی کماکان برای اعتمادسازی با غرب به تعلیق ادامه می داد. زیرا روحانی هیچگاه امیدش از غرب قطع نمی شود هر چند غربی ها برای او ارزشی قائل نباشند و منافقین را بر او ترجیح دهند. چنانکه دولت اعلام کرد سفر روحانی به اتریش به این علت لغو شد که دولت اتریش حاضر نشده است تجمع چند منافق را لغو نماید. اگر اروپایی ها برای روحانی ذره ای ارزش قائل بودند نباید به خاطر تجمع چند منافق ورشکسته، سفر روحانی به اتریش لغو شود. ( ضرب المثلی هست که می گوید: برای کسی بمیر که برایت تب کند!)

برجام به حیثیت روحانی وابسته است و روحانی هیچگاه حاضر نخواهد شد نقض برجام را بپذیرد. زیرا تمام حیثیتش زیر سوال می رود.

اکنون که ظریف می گوید « من و جان کری همدیگر را درک می کنیم» ، آمریکا به تعهداتش عمل نمی کند؛ وای از چند ماه دیگر که نه اوبامایی در کاخ سفید است و نه جان کری وزیر خارجه است! حالا که همدیگر را درک می کنند روح و جسم برجام! مدام در حال نقض شدن است وای به روزی که همدیگر را درک نکنند!

از هسته ای عقب نشینی کردیم در حالی که رکود بر اقتصادمان حاکم است و طبق آمارهای ارائه شده، شکاف طبقاتی افزایش یافته و با تعطیلی واحدهای تولیدی بر خیل بیکاران افزوده می شود.

از هسته ای عقب نشینی کردیم در حالی که ما به فراتر از تعهداتمان عمل کرده ایم و غربی ها به تعهداتشان عمل نکرده اند. خسارت محض یعنی همین!

آیا راه جبرانی هست؟ آیا مردم ، عزمشان را جزم می کنند تا از ادامه این اشتباهات جلوگیری کنند؟ آیا روند عقب نشینی به پیشروی علمی تبدیل خواهد شد؟ آیا در آینده ای نزدیک شاهد خواهیم بود که در روز ملی فناوری هسته ای، جشنی حقیقی برگزار کنیم؟

انتهای پیام/